‘Sometimes I think that this world has made only for players to play and I am and all the others that are like me is just in the stadium watching and we are here that the stadium should not be empty, but yah whatever this is life.’
Daar stond ik dan weer na iets meer dan 3 maanden terug op Amsterdam Centraal.. Terug in de andere wereld.
De wereld waarin ik vrij kan gaan en staan waar ik wil. De wereld waar ik via 3 verschillende landen zonder enige moeite en zware controle in Nederland terug kan komen. De wereld waarin ik de voordeur binnenstap van een huis waar minimaal 20 UN-tenten in passen. Een huis met een koelkast die overvol zit met alle mogelijke voedingsstoffen. Een huis met stromend drinkwater uit alle verschillende kranen. Het huis dat altijd warm is en altijd meer opgewarmd kan worden. Het huis met wasmachine en droger, waardoor kleding altijd schoon en gelijk droog is. Het huis met een schone wc. Het huis waar altijd en altijd elektriciteit is. Het huis waar familie en vrienden altijd aanwezig zullen zijn. Het huis dat ik altijd kan verlaten om alleen al simpelweg naar buiten te gaan. De wereld waarin ik mij druk kan maken over al mijn toekomstplannen, omdat er wel duizenden kansen en mogelijkheden zijn. De wereld die mij zo gewoon is, maar mij op dit moment ook zo zwaar valt.
De wereld waar mensen maanden en jaren opgesloten zitten in een bewaakt gebied. De wereld waar mensen op geen enkele mogelijkheid het land meer kunnen verlaten, en als zij het toch proberen aan de grens volledig worden mishandeld en afgetakeld. De wereld waar het enige deel van privacy een ijskoude woestijntent is die met nog twee gezinnen gedeeld zal moeten worden. De vaste dagelijkse momenten dat je weer uren in de rij moet gaan staan om wat eten te ontvangen waar bezuinigd wordt op groente en fruit en dus vrijwel nooit aanwezig is. De tent waar je het moet doen met een fles water per dag. De tent die altijd op de wind staat en waar je probeert jezelf maar vooral de kinderen wat op te warmen met zelfgemaakt vuur en wat dekens. De tent waarbij je de kleding wast in de oceaan of bij een van de kraantjes en daarbij hoopt dat de kleding snel zal drogen. De plek waar je de minst vieze dixie probeert te vinden. De tent waar vrijwel nooit elektriciteit is, omdat de kasten het continu begeven. De tent waar je de hele dag de tijd hebt om aan familie en vrienden te denken. De tent die je vrijwel niet verlaat, omdat je maar vier uur per week het kamp mag verlaten. De wereld waarin je de hele dag in de overlevingsstand staat, hoop probeert te houden, maar vooral ontzettend moedeloos bent. De wereld waarin je hoopt dat er een dag komt dat ook jij de mogelijkheid krijgt om een veilig, gelukkig en vol vrijheid leven mag leiden.
‘Sometimes I think that this world has made only for players to play and I am and all the others that are like me is just in the stadium watching and we are here that the stadium should not be empty, but yah whatever this is life.’
Het afscheid viel mij ontzettend zwaar. De teleurstelling van de mensen met wie ik zo’n sterke band in een korte tijd had opgebouwd en die mij hun verhalen hadden toevertrouwd, deed (en doet nog steeds..) pijn. Ik was net als die andere vrijwilligers iemand die kwam en weer vertrok. Het voelde egoïstisch. Ik kom helpen, zorg voor wat verlichting, maar vertrek dan weer om mijn eigen plezier, behoeften en toekomstplannen te vervullen. Terwijl alle inwoners van het kamp nog maanden/jaren zullen achterblijven. Het idee dat ik merendeel van de mensen nu uit het oog verlies en geen idee heb of zij goed terechtkomen maakt het nog moeilijker. De hoop dat alle lieve mensen maar een goede plek mogen vinden, zal altijd aanwezig zijn.
Tegelijkertijd ben ik blij dat ik (samen met Arie) een groep mensen met mijn passie wat afleiding heb kunnen bezorgen. Wij hebben in de afgelopen maanden volleybalgroepen voor dames opgezet, waardoor nu een aantal groepen dames twee keer per week een volleybaltraining kunnen volgen. Het opzetten van de groepen was in het begin niet makkelijk. Het vinden van de juiste locaties, maar vooral het vinden van geïnteresseerde dames was lastig. Dames afkomstig uit een cultuur waarin de rechten van de vrouw schaars zijn en er van gelijkheid tussen de man en vrouw geen sprake is, overtuigen om de komen sporten was een uitdaging. Opgeven was nooit een optie en dus zijn wij elke dag voor de training naar tenten gelopen om dames persoonlijk uit te nodigen. Het was fantastisch om te zien hoe dezelfde dames zich in de loop van de tijd kwamen aanmelden, voor het eerst deelnamen aan een sporttraining, leerden hoe zij een bal konden gooien en spelen en zelfs fanatiek werden om beter te worden en nu buiten de trainingstijden om samen op straat volleyballen. Uiteindelijk hebben wij zelfs groepen moeten toevoegen door alle extra aanmeldingen. Voor de single men hebben wij voetbal- en volleybalwedstrijden georganiseerd. Bij de mannen deden we hetzelfde als bij de dames. We nodigden hun allen persoonlijk uit door naar de tenten te gaan. In het begin gaven de meesten aan dat ze de energie niet hadden om te spelen. Toch was het geweldig om te zien dat dezelfde mannen uiteindelijk kwamen en zoveel plezier hadden. Vanaf dat moment werden Arie en ik vaak aangesproken met een grote smile en onze eigen gebruikte herkenbare zin: ‘football? Volleyball?..’ Ik wil naast alle vrijwilligers die ons geholpen hebben, in het speciaal Arie (Arjanne) bedanken voor al het werk en de hulp. Ik ben jou ontzettend dankbaar en ik weet dat jij de sportactiviteiten een perfect vervolg zal geven!
Al met al, ben ik dankbaar dat ik op Lesvos heb mogen helpen. Het was ontzettend zwaar, maar tegelijkertijd ben ik ook zo onder de indruk van het doorzettingsvermogen, positiviteit en de veerkracht van alle mensen. Iedereen probeert er op zijn eigen manier elkaar te steunen en er voor elkaar te zijn. Ik heb buren beste vrienden zien worden en families alleenstaande mensen welkom zien heten in hun familie. Mensen zijn samen altijd sterker. Tegelijkertijd heeft deze tijd mijn ogen doen openen. De wereld is ontzettend oneerlijk en verdeeld. Wij mogen gelukkig zijn met het feit dat wij geboren zijn in dit land en met alle kansen en mogelijkheden die we hebben. Het zou goed zijn, als we ons daar allemaal bewust van zouden zijn. Wees er voor een ander! Het gaat mij er niet om dat je nu ook in een vluchtelingenkamp in Griekenland gaat werken, maar kleine acties maken al het verschil. Ga eens op bezoek bij de oudere mevrouw aan de overkant, bel eens die verloren oom op, of help eens een middagje mee bij de voedselbank.. er zijn ontelbare mogelijkheden.
Dit was voorlopig mijn laatste blog. Echter, dit was pas het begin. Dit werk laat mij nooit meer los. Ik schrijf jullie snel.
Some will open your heart, others will open your eyes.
Thank you!
Comments