We leven in een schommelschip. Hoge pieken en diepe dalen.
In de vorige blog heb ik onze eerste dag na de brand beschreven. We zijn nu twee weken verder. De afgelopen dagen, die voelden als maanden waren intens. Alle vrijwilligers van jong tot oud van verschillende organisaties hebben zich samen volledig ingezet. Nooit heeft er ook maar iemand geklaagd. Allemaal met maar een doel, de mens een stukje menselijkheid teruggeven.
Wij startten om 3 of 5 uur ’s nachts met een distributie van babyspullen (luiers, melk, kleding) en voeding voor zwangere vrouwen of wij deden een distributie van slaapzakken en dekens. Vanuit de vans aan de mensen die dagen op straat hebben moeten leven. ’s Middags volgde het maken van food- en waterpakketten om alle 13000 mensen van water en eten te voorzien. Dit herhaalden wij een aantal dagen. Hoeveel precies? Wat ik al zei, tijdsbesef is niet meer.
Toen kwam er een nieuw kamp en een vrije dag. Het schommelschip ging aan. Vrije dagen zijn fijn, omdat je even tot rust kunt komen na het werk, maar een vrije dag is ook een begin van het realiseren. Het realiseren dat zich hier wel een erg slechte ‘film’ afspeelt, waarvan je nieuwsgierigheid naar onafgespeelde scènes met de dag minder wordt.
Wie heeft er bedacht dat het een goed idee is om mensen die alles hebben gedaan om de oorlog in eigen land te ontvluchten onder te brengen tussen de overgebleven munitie op een schietterrein van het Griekse leger? Wat valt er te zeggen over de metaaldetectoren die de militairen uit de kast trokken toen wij al dagen mensen aan het ‘housen’ waren, omdat zij toch nog maar even opzoek gingen naar wat landmijnen en ander explosief spul? Wat kan ik zeggen over de leugens die een paar dagen geleden werden verspreid met een brief. Ik citeer ‘you will be totally safe. Accommodation, alimentation, water, electricity and items of personal hygiene are provided’, zal ik alle faciliteiten dan over het hoofd hebben gezien? De handvol smerige dixies die in elk gebied zijn neergezet en van meters ver kunnen worden geroken, maken die het verschil? Wordt er met ‘totally safe’ dan het meterslange hek en prikkeldraad bedoeld wat nu volledig om en in het kamp wordt gebouwd? Wat gaan we doen, als straks alle tenten het door de wind en het water (kamp is omringd door de oceaan) begeven? En de hoopjes aarde die het terrein dat als een badkuip ligt, bescherming moet bieden er niet meer staan? De lijst kan langer. Frustraties maken je moe.
Gelukkig is het schommelschip altijd in beweging. Een praatje van mens tot mens, een lach. Dit maakt het verschil. De vrouw die volledig overstuur bij mij komt, maar die door mijn falende Frans vertrekt met een schaterende lach. De man die ik tegenkom bij zijn nieuwe tent en mij blij de foto laat zien waar wij beiden op staan tijdens de fooddistributie. Het moment van herkenning en erkenning. De dankbaarheid van de mensen, alleen al voor onze aanwezigheid. De gastvrijheid, het theedrinken bij een tent met een familie die alles verloren is, maar waar iedereen altijd welkom zal zijn. De Griekse goochelaar die met zijn trucs zoveel mogelijk kinderen aan het lachen krijgt. De veerkracht en vastberadenheid van de Afghaanse leraar Engels die zijn school voortzet in zijn tent en die van de buren om zoveel mogelijk kinderen de kans te blijven bieden op onderwijs. Kids nog kids zien zijn, als je met hun voetbalt of wanneer zij mij Farsi proberen te leren (met nadruk op proberen 😉).
Het zijn de mensen voor wie je het doet. POCs zijn geen last, maar een voorbeeld.
Dan nog even kort, volgende week zal mijn zesde en laatste week hier zijn. Ik heb alleen heel sterk het gevoel dat ik langer moet blijven. Ik kan de mensen hier nog echt niet verlaten. Ik heb voor 6 weken geld gespaard en die zijn dus gefinancieerd, maar voor de 7 weken die ik graag langer zou willen blijven (en die vanaf 5 oktober ingaan) kan ik financieel wel een beetje extra hulp gebruiken. Per week kost het mij 250 euro om mijn verblijf, eten en vervoer te kunnen betalen.
Ik hou hier helemaal niet van, maar mocht je mij om welke reden dan ook (omdat je ons werk support of dat je liever hebt dat ik nog niet naar Nederland terugkom 😊) zou willen helpen dan wordt een gift erg gewaardeerd. Info onderstaande. Bedankt.
(onder vermelding) Gift Moria
L.R. Zijlstra
NL69 INGB 0000 5549 76
Comments