Voordat ik begin aan deze nieuwe blog, wil ik iedereen extreem bedanken voor alle lieve reacties en donaties die ik heb mogen ontvangen. Het doel om hier nog een aantal weken langer te blijven is behaald! Ik waardeer ieders betrokkenheid heel erg en ik geloof dat wij alleen met elkaar een verschil kunnen maken.
‘Sport has the power to change the world’ sprak Nelson Mandela 20 jaar geleden. Wat betekent sport nog voor je, als je met 250 andere single mannen in een tent bivakkeert, een plek waar je het woord privacy allang vergeten bent, een plek waar je voor het oog van het hele kamp je best doet om jezelf, met behulp van een van de weinige kraantjes, nog een beetje probeert op de frissen, een plek die je nooit voor ogen zag toen je dacht aan een betere toekomst, een plek waar je liever maar blijft slapen in de hoop je ogen te openen in het licht, een plek waar je leeft, maar vooral overleeft.
Neem nu Ali, 19 jaar afkomstig uit Afghanistan. Voetbal is altijd zijn leven geweest. Hij trainde hard en veel in Iran. Hij had vrienden allemaal afkomstig uit zijn zaalvoetbalteam totdat hij moest vluchten. Zijn vrienden heeft hij nooit meer gezien, net als de bal.
Volleybal was altijd al populair in het kamp. Een groep mannen maakte altijd gebruik van het net dat beschikbaar was gesteld. Samen hadden ze plezier en even geen tijd om na te denken. Sport is een middel, een uitweg.
Ook ik zag sport altijd als een middel en een uitweg, maar nooit was ik mij zo bewust van de power van sport dan sinds ik hier ben. Sport was voor mij altijd de hobby wat zorgde voor plezier, ontspanning, doelen, lessen voor het leven en vriendschappen over de hele wereld. Het heeft mij ontzettend veel gebracht, maar het was daar altijd. Ik beschouwde sport als vanzelfsprekend, maar nu weet ik beter. Sport en honderden andere ‘basisbehoeften’ zijn privileges.
Toen mij werd gevraagd om de sportcoördinatior van Eurorelief te worden, heb ik geen moment getwijfeld. Na het verlenen van de noodhulp na de brand, het ‘housen’ (mensen verhuizen naar andere tenten), het doen van census (checken wie, waar en hoe woont), het vragen beantwoorden bij onze infopoint, het doen van maintenance (het repareren van tenten en dingen in elkaar zetten. Weet nu ook wat niet mijn talent is.. haha), was dit de uitgelezen kans om de mensen hier eindelijk een deel ontspanning te kunnen aanbieden. Ik wilde altijd al heel graag iets voor de (jonge) dames en de (single) mannen organiseren. Voor kinderen wordt er wel wat georganiseerd, maar voor dames en mannen nog vrijwel niets.
Voor de dames organiseren wij volleybaltrainingen en voor de mannen maken wij een playground waar zij kunnen volleyballen en voetballen. Let's Keep the Ball Flying (https://www.letskeeptheballflying.com/) en CRR (https://www.christianrefugeerelief.com/) heel erg bedankt voor de sportmaterialen en ballen!
Het is bijzonder om te zien hoe de dames jong en oud (oudste deelneemster is 70!) in mooie kleurrijke jurken aan het sporten zijn. Het is mooi om te zien hoe jong, oud en verschillende nationaliteiten samenwerken en bezig zijn.
Afgelopen week nam een moeder deel. Jonge vrouw 24 jaar en moeder van 3 kinderen. Zij hield ontzettend van volleybal, speelde volleybal al in Iran en had het gemist. Dit was weer de kans om even tegen een bal te slaan. Na afloop van de training bleef zij met een van onze vrijwilligsters in gesprek. De volgende keer zou zij zeker weer komen, maar de kinderen moeten mee. Zij en haar kinderen ondervinden geweld en meer ellende. Wij zullen haar helpen. Voor het afscheid wil zij nog een ding kwijt: ‘bedankt. Vandaag was een goede dag. Ik heb eindelijk weer gedaan waar ik van hou.’
Single mannen in het speciaal hebben het zwaar. Als er een lijst wordt gemaakt voor wat dan ook, dan staan de mannen onderaan. Kledingdistributie? Nee. Eigen tent? Nee. Activiteiten? Nee. Eten? Later. Vrouwen, kinderen en families gaan voor. Er wordt vanuit gegaan dat mannen zich wel goed en sterk houden. Zij zijn minder kwetsbaar. Maar is dat echt waar?
De sportactiviteiten op de berg geven mij de mogelijkheid om met deze mannen in gesprek te komen. Weg uit de rubhall waar zij leven op stapelbedjes in dierlijke omstandigheden. Beneden zijn problemen, maar op de berg is rust en ontspanning.
De meeste mannen zijn jonge mannen rond de 20 jaar oud. Zij vertellen over hun erbarmelijke vlucht, redenen voor hun vlucht, maar bovenal praten zij over familie. Familieleden die zij ontzettend missen, omdat zij of vermoord zijn en/of nog in het land van herkomst wonen. Zij missen het opgroeien van hun jongere broertje, omdat die 1 jaar was toen hij vertrok. Ondertussen loopt en praat hij al. Zij waren de grote broer die voor de jongere broertjes en zusjes zorgden. Zij namen hun mee waar dan ook en verzorgden hen. Nu zijn zij erop uitgestuurd om hun werk te vervolgen, maar dan in Europa. Zij moeten de familie nieuwe kansen bieden op een beter en veiliger leven.
Als oudste kind van mijn ouders, raakt het mij. Ik kan mij niet voorstellen hoe hoog de druk voor deze jonge mannen is en hoe erg zij hun familie missen. Tegelijkertijd ben ik onder de indruk van hun veerkracht. Allemaal houden zij vast aan hoop. Als ik vraag hoe een jongeman (21) omgaat met de pijn en mentale wonden waar hij over praat, zegt hij het volgende:
‘Je moet het leven zien als een touw. Jij houdt het touw, ofwel het leven, vast. Je weet dat je dat touw niet eeuwig vast kunt houden en gaat verliezen. Dan begint iets keihard aan de andere kant van het touw te trekken. Je kunt twee dingen doen.
Optie 1: Je geeft toe aan de pijn en laat het touw los.
Optie 2: Je blijft keihard aan het touw trekken. Je krijgt last van alle snijwonden in je handen, maar je houdt het touw vast en laat het niet los. Het gevoel begint te wennen.
Ondertussen wordt er een wereldgoal gemaakt die gevierd wordt door alles en iedereen op de berg. Zwaar onder de indruk van de goal van deze mega gespierde Congoleze jongeman springen alle Afghanen in zijn armen, terwijl een groepje Arabieren Zidane, Zidane roept..
留言