The Hill

‘s Ochtends 10 uur. Rechts. Beneden. Een helder blauwe oceaan. Griekse vissersbootjes. Bootjes met echte vissers en vissen, een heleboel vissen. Een pittoresk dorp met een haventje, barretjes en restaurantjes. Zestig jaar terug in de tijd. Bar met Griekse karaoke muziek op de televisie. Luid, maar sfeervol. Jong en oud samen met kaarten en Ouzo. Een authentiek orthodoxe kerk met bijhorende tradities en diensten. Brommertjes. Uit de auto verkopende boeren met luidsprekers. Authenticiteit. Identiteit. Ook rechts. Turkije.

Boven. Mensen. Kinderen en volwassenen. Routine. Afrikaanse fanatieke hardloper. Een liefhebber. loopt uren en dagen rondjes. Repeterende rondjes die zijn hoofd even leegmaken. Gelijk aan zijn repeterende zin: ‘Good morning Ruth. You know, it all starts with the root.’ Wijze woorden.

De boomlange, gespierde Congolese man op zoek naar rocks. Liften en drukken. Een gym. Een lange sessie ’s ochtends. Een lange sessie ’s middags. Breed worden. Groep jongemannen vragen om advies. Hij helpt en coacht hen. Ik moedig hem aan om meer mensen van advies te voorzien. Antwoord. Hij vindt het leuk, maar zijn baan als Engels leraar voor kinderen was waar zijn hart ligt. Onverwacht. Uiterlijk is schijn. Daar ga ik achter aan.

Meisje 11 jaar oud. Afghaanse vader, Iraanse moeder. Volleybal. Altijd volleyballen. Droom een professionele volleybalspeelster worden. Zo niet, dan basketbal. Luchtig vertellend. ‘Fights are not good’. ‘War is not good’. Family is (schietbewegingen makend). Lachend. ‘Volleyball is good’.

Meneer met Bijbel. plek tussen de olijfbomen. Lezen. Studeren. ‘God gives me the strength’.

Groep tieners. Grote speaker. Afghaanse muziek. Lopen rond. Verveeld. Groeten. Praten. Voetballen. Praten. Herhaling. Zeker 4 of 5 keer. ‘Ruth, good music?’ Ja natuurlijk hou ik ervan. Mogen ze een aantal echt goede liedjes op mijn mobiel zetten? ‘You will never forget us’.’ Toestemming en hopend dat de teksten van de songs niet al te onkuis zijn 😉.

Groep ouderen luisterend naar de radio. Klaarblijkelijk Afghaans nieuws. Jongeman naast mij luisterend, maar afkeurend. ‘Nieuws in Afghanistan is zinloos. Alles is negatief. Bombardementen, moorden, kidnapping. Soms is het niets eens dichtbij jouw eigen huis.’

Groepje van jongetjes. 7 tot en met 12 jaar oud. Jong en speels. Allemaal een bal. Niet allemaal een bal. Gele veiligheidshesjes aan. Gele veiligheidshesjes uit. Voetballen. Volleyballen. Basketballen. Rennen. Knikkeren. Vliegeren. Spelen. Kids. Even een pauze. Vondst van een aantal kogels. Geef maar aan die politieagent daar. ‘Teacher, football?.’

Vrijwilligers. Samen of alleen. Op zoek naar rust of bezinning. Soms een balletje trappen tussendoor. Een foto. Kijken. Nadenken. Een lach of een traan.

Politie. Repeterend. Staan. Kijken. In de auto of uit de auto. Een rondje rijden over ‘ons’ sportveld. Groeten. Sportkijken of gewoon Kijken. Nadenken. Uitdagen voor een potje volleybal. En ik maar wachten.

Mensen op zoek naar de meest fatsoenlijke dixies. Zij hebben gelijk. Het is een grotere kans op iets meer waardigheid.

Mensen bellen. Mensen videobellen. Mensen maken muziek. Worship. Luisteren naar muziek. Sport kijken. Mensen kijken. Denken. Kijken. Nadenken. Lopen. Rondlopen. Alleen. Of met anderen. Groeten. Kijken. Denken. Kijken. Nadenken. Lopen. Rondlopen.

Links. Beneden. Tenten. Heel veel tenten. Witte tenten, maar door grind, stenen, viezigheid bruin. Mensen wachtend en vragend naar tarpen en palets. Iets wat een paar weken geleden al beloofd werd, maar nog steeds op voltooiing wacht.

Altijd op zoek naar tickets. Papier? Is dat een ticket? Een map? Zit daar een ticket in? Een stapel? Zijn dat tickets? Hoop op een uitweg, maar vaak vooral een teleurstelling.

Lines. Overal lines. Foodlines voor de grote tent waar het eten en drinken (sinds deze week 2 keer! per dag – was 1) wordt uitgedeeld. Lines voor de paar kraantjes waar water uit komt. Lines voor de schaarse elektriciteitkastjes waar zoveel mogelijk mensen thee proberen te maken en te koken. Lines voor de medische posten waar mensen uren wachten op hulp. Lines voor infopoints. Lines voor de verschillende translators. Hopelijk weet hij of zij wel jouw gevoel, gedachten en vragen uit te drukken.

Het verplaatsen en afbreken van tenten. Het bouwen van watergoten en terpen. Eerst met de hand. Nu met machines. Het vullen van zandzakken. Het gevaar; water, wind en kou ligt op de loer.

Hoog boven. Vliegers. Vliegtuigen. En geloof. Geloof in een God die hen allen uit de ellende bevrijd. Hoop op een toekomst vol liefde, rust en vrijheid. Een toekomst die ieder mens verdient.

Ondertussen zie ik beneden een rode ‘Eurorelief’ vrijwilliger gevolgd door een grote groep dames vanaf de Unicef tent zich klaarmaken voor de tocht omhoog. Ik ben er klaar voor. Even het hoofd leeg maken, genieten en plezier met elkaar maken.