Verdriet, woede, liefde, angst, verbazing, schaamte..
Om even maar wat emoties van de afgelopen week te beschrijven. Ik heb werkelijk waar geen idee wat te schrijven, en ik weet al helemaal niet of er überhaupt een manier is om het leven van de mensen in het kamp te beschrijven. Toch zal ik schrijven want 'Our lives begin to end the day we become silent about things that matter' (Martin Luther King Jr.).
Daar zit ik dan in mijn heerlijke studio ingericht met keuken, warme douche, toilet, televisie, airconditioning, kingsize bed, wasmachine en zonnig balkon in Panagiouda, een klein dorpje aan de zee dicht bij zowel het kamp als de hoofdstad.
Daar sta ik dan recht voor het kamp. Een kamp dat in eerste instantie gebruikt werd als doorvoerkamp, ofwel een plek waar mensen voor een paar dagen zouden worden opgevangen, geïnterviewd en vervolgens de kans zouden krijgen op een veilige en betere toekomst, net als jij en ik. Een kamp meer dan 5 jaar geleden ingericht voor 3000 mensen, maar een aantal dat in de loop van de jaren is vervijfvoudigd (met als dieptepunt 19000 mensen in jan 2020). Een plek waar mensen niet meer een paar dagen blijven, maar waar zij wachten op een interview die misschien wel over 7 maanden zal gaan plaatsvinden. Een plek in extreme hitte waar een groot gebrek is aan alle faciliteiten (wc, douche, water) die wij als zo vanzelfsprekend zien.
Mijn oog valt op een (met hekken) afgebakend bewaakt gebied. Dat zal het kamp zijn. Echter, ik zie ook heel veel 'structures' en mensen buiten dat gebied. Dat is de 'jungle'. Iedereen gaat op zoek naar de 'beste' plek, op zoek naar een stukje leefbaarheid. Wat mij vooral ook opvalt is het aantal (jonge) kinderen. Kinderen die horen te spelen, naar school te gaan, plezier te hebben en recht hebben op een zorgeloos bestaan. Sinds het kamp in lockdown is, zijn alle activiteiten gestopt en de school gesloten. Dit maakt het voor de kinderen, maar natuurlijk ook voor alle andere mensen nog zwaarder met een schrijnende stijging van psychische klachten onder de bewoners (https://bootvluchteling.nl/toename-psychische-klachten-sinds-lockdown-moria/). Ik zie gezichten van mensen, mensen klaarblijkelijk afkomstig uit een ander land/een andere cultuur, sommigen zijn opgewerkt, anderen lijken vermoeid. Dit zijn mensen allemaal met een andere geschiedenis en verhaal. Het liefst ga ik met hen in gesprek, maar voor nu moeten wij door.
Mensen spreken hun dankbaarheid naar ons uit en zijn enorm gastvrij, terwijl ik werkelijk alleen nog maar hier sta. Mensen verkopen kleding, eten, drinken, broden, simcards en ik zie zelfs een sportschoenenwinkel. Er zijn mensen aan het koken, broden bakken, wassen en schoonmaken. Iedereen probeert er het beste van te maken.
Terug naar gisteren (dinsdag). Ik lees op NOS het volgende artikel: (https://nos.nl/artikel/2346265-jonge-vluchtelingen-nog-deze-maand-naar-nederlandse-opvang-griekenland.html). Ik weet niet goed wat ik van de Nederlandse oplossing moet denken. Ik ben boos en gefrustreerd. Is het dan zo ontzettend moeilijk om 500 kwetsbare kinderen die hier in de extreme ellende leven een kans te bieden op een toekomst? Kan Europa samen niet tot een samenwerking komen om deze ellende een keer permanent op te lossen? Is het dan zo ontzettend moeilijk? Natuurlijk Nederland doet tenminste wel iets, maar toch. Uiteindelijk blijft bij mij het gevoel hangen dat Nederland hulp en geld wil bieden, zolang jullie Grieken de problemen maar lekker bij jullie houden.
Ik schaam mij. Ik schaam mij voor het feit dat ik na dit eerste bezoek in het kamp naar mijn luxe studio aan het strand ga. Ik schaam mij voor mijn bezoek aan de supermarkt waar ik drinken en eten koop om mijn bordje vanavond weer grenzeloos vol te kunnen scheppen. Ik schaam mij voor de douche die ik thuis meteen neem. Ik schaam mij voor de auto waar ik in stap. Ik schaam mij voor mijn bezoek aan het café tijdens mijn fietstocht over dit schitterende eiland. Ik schaam mij voor de onrecht en onmenselijkheid. Heeft iemand ooit zijn of haar geboorteplaats mogen kiezen? Heeft iemand ooit gekozen voor oorlogen, hongersnood, vervolging, uitzichtloosheid? Life is not fair.
Comentarios